blog van Jirka In 1976 ontmoette ik de heer (André) Duyves en zijn familie voor de eerste keer. Ik zat toen in een rolstoel vanwege een heupafwijking. Zijn ouders hadden een klein restaurant in de Spuistraat te Amsterdam genaamd ‘Haesje Claes’. Mijn ouders en ik waren daar zeer welkom, ook al zat ik in een rolstoel. Ad Duyves, zoals iedereen hem noemde, werkte aan de overkant als ober in het wereldberoemde restaurant ‘De Vijff Vlieghen’. In zijn vrije tijd ging hij naar de overkant om te werken in het restaurant van zijn ouders. Vanzelfsprekend volgde Ad Duyves zijn ouders op en kon hij door hard te werken en omdat hij een uitermate goed zakenman was, de panden rondom het restaurant kopen. Jaren later volgde zijn neef Hugo de Haan hem op. Het restaurant groeide uit naar 300 zitplaatsen. Van over de gehele wereld kwamen er gasten eten. Aan de overkant opende Ad Duyves een winkel met ouderwetse horeca-benodigdheden zoals hotelzilver, karaffen, kandelaars etc. Hij ging vaak naar veilingen in het buitenland om spullen in te kopen voor het restaurant en voor zijn zaak. In 2020 moest Haesje Claes, vanwege de coronapandemie, de gestegen kosten en het noodlottige beleid van de gemeente Amsterdam omtrent het openbaar vervoer en de touringcars, de deuren sluiten.
Een aantal jaren geleden ging Ad zijn geheugen hard achteruit. Hij ging ergens eten in een restaurant en hij vergat dan zijn portemonnee. Hem kon ook niet meer duidelijk worden gemaakt dat het restaurant gesloten was. Hij verbleef korte tijd in een tehuis waar hij voor zijn medebewoners de tafel dekte. Eind 2023 is hij overleden. Ik heb o.a. van hem geleerd dat veel in de horeca kan en dat je flexibel moet zijn. Actief zijn en je hersenen goed gebruiken is dus zeker geen garantie dat je geen dementie of alzheimer krijgt. Daarop blijven hameren is mooi maar niet heilzaam, je krijgt het of je krijgt het niet.
0 Opmerkingen
blog van Monica Een aantal jaren geleden werd er over dementie eigenlijk niet of nauwelijks gesproken. Het was een taboe. Dat is nu wel voorbij. Als ik de informatie bekijk die er meerdere keren per maand wordt verzameld over alles wat er in ons land gebeurt op het gebied van voorlichting over, of activiteiten rondom dementie, weet je niet wat je ziet. Ergens voor de hand liggend omdat het aantal mensen met dementie angstaanjagend groeit. Onlangs nog werd een goede vriend van mijn zoon op 67-jarige leeftijd erdoor getroffen . Om eerlijk te zijn kijk ik iedere keer bij het doorlezen van die info uit naar eindelijk eens een stap in de goede richting van een geneesmiddel of een therapie tegen deze vreselijke ziekte. Maar daar is voorlopig nog geen kijk op. En dus zullen wij ons op andere dingen moeten richten. Dementie 'in beeld' Ook in tv series en films ging het zelden over dementie. Maar ook dat verandert. Zo is er zelfs een Nederlandse tv-serie met Loes Luca waarin dementie min of meer centraal staat, ‘Maud en Babs’. En onlangs zagen wij via Netflix een van de mooiste afleveringen van een serie met dementie als onderwerp. De serie heet Replacing chef Chico en speelt in de keuken van een restaurant op de Filippijnen. De serie behandelt iedere aflevering op een speelse, maar ook indringende wijze een “probleem”. Overspel, homofilie, onenigheid tussen ouders en kinderen, ongeneeslijke vorm van kanker en bijvoorbeeld dementie. Ik wil rustig toegeven dat bij het kijken naar die aflevering de tranen mij over de wangen liepen. Ontwikkelingen en activiteiten voor patiënten en naasten Wat de activiteiten betreft is het aanbod zeer gevarieerd, van dansfeesten voor mantelzorgers en hun dementerende partners of andere familieleden, tot het aanleggen door een gemeenschap van een speciaal tegelpad met herkenbare tegels van een verzorgingshuis naar het winkelcentrum van die gemeenschap. De bewoners kunnen daardoor de weg van en naar ‘het huis’ beter vinden. En verder alles daar tussenin. Over twee zaken wil ik nog even iets kwijt. De gemeente Amstelveen, onze gemeente, is bezig met een ‘actieplan dementie’ onder de titel “De mens zien”. Wethouder Marijn van Ballegooijen en de gemeenteraad hebben grootse plannen.
De gemeente wil daar al in 2024 een begin mee maken en daar kijken we naar uit. En verder is er een uitgebreide folder, zeg maar boekje, verschenen met de titel “Zorg in de laatste levensfase voor mensen met dementie”. Met als ondertitel Informatie voor familie en naasten. Het is een initiatief van Amsterdam UMC in samenwerking met verschillende andere organisaties. Een droevig onderwerp, maar het wordt met zeer veel zorg behandeld. We komen later zeker nog op dit boekje terug en zullen u dan ook melden hoe u dit boekje kunt bestellen. blog van Jirka Het weer is al dagen lang deprimerend. Het verhaal dat via Messenger (van Meta/Facebook) verschijnt nog veel meer. Ruim een jaar geleden verloor ik mijn vader aan dementie. Hij verbleef twee jaar in een deprimerend verzorgingstehuis. Ik heb dat proces moeilijk verwerkt. Maar het is niet anders en zo zit ik helaas in elkaar. Het bericht op mijn gsm ging over een goede - en hoog intelligente - vriend van me: vergevorderde Alzheimer. Christian Callec wist bijna alles op het gebied van kaas en wijn. Als ik een vraag daarover had dan kreeg ik bijna een heel boekwerk teruggestuurd en spraken we elkaar nog via Messenger of via de telefoon. Wist hij het antwoord niet gelijk dan kwam hij erop terug. Christian was als een online encyclopedie. Hij schreef o.a. de ‘Grote Wijnencyclopedie’ en ‘Geïllustreerde Kaasencyclopedie’. Ook spraken we over de dingen uit ons leven. Nu is zijn 'moederbord' (waar alles op de computer samenkomt) snel aan het verouderen. Ik leerde hem op een wijnreis in Frankrijk kennen. We waren uitgenodigd in Avignon voor het Internationale Congres van Wijngildes. Christian was toen al erg bekend in Nederland en ook daarbuiten.
Rond een uur of tien ’s morgens vertrokken wij met de bus naar allerlei wijnhuizen en eetgelegenheden. ’s Avond werden we dan weer met de bus naar Avignon teruggebracht voor de poort en de beroemde brug (‘Sur le Pont d’Avignon’). Alleen door ons geweldige TomTom-vermogen en de iets te veel drank die wij geproefd en later gedronken hadden vonden wij ons hotel pas na een uur terug. Terwijl het ongeveer vijf minuten van ons vandaan was. Dat zal mij altijd bijblijven. We lagen in een deuk. Christian zijn leven was met veel diepe dalen en hij kende ook eenzaamheid in zijn latere leven. Hij verblijft nu in een verzorgingstehuis voor jong dementerenden. Van zijn ex-vrouw hoorde ik gisteren dat hij letterlijk zei: ‘Hier ben ik niet meer alleen’. Ik heb nu pas het gevoel dat alle verdriet er bij mij uitkomt voor mijn vader en voor Christian. blog en foto's van Jirka Volgens Erik Scherder, een Nederlandse hoogleraar neuropsychologie die verbonden is aan de Vrije Universiteit in Amsterdam (VU), is muziek een goed middel om met mensen, die een vorm van dementie hebben, in contact te komen en hun hersenen nog enigszins te stimuleren.
Hotel Ada Bruijn woont al een tijdje, zoals haar man Rico Bruijn dat aan haar vertelt, in een hotel. Wat dat betreft heeft ze geluk en woont ze in het beste verzorgingstehuis van Amstelveen. Ze hebben daar een kleine groentetuin en een mooie tuin waar de familie met hun geliefde kan zitten en een drankje kunnen drinken. Aangezien we bevriend zijn met Ada en haar man zijn we er nu meerdere malen geweest. Je mag blij zijn als je weer weg mag maar je voelt je er ook niet onprettig. Ze hebben er ook een zeer goede en aardige activiteitenbegeleidster. Herkenning Ada en haar man hadden eerst in Arnhem een bijzondere kaaszaak, die van haar vader was, en later een kaaszaak in het grote winkelcentrum van Amstelveen. Nu elf jaar geleden werd er bij haar een vorm van dementie vastgesteld. Ik ken haar eigenlijk alleen maar als een vrolijke vrouw en ik kan het nog steeds goed met haar vinden. Ze weet nog dat ze mij kent maar niet meer hoe ik heet. Haar familie kent ze gelukkig nog steeds, ook van naam. Muziek en het brein Het is voor mensen uit het vak al niet te begrijpen hoe de hersenen van deze patiënten werken en wij leken begrijpen er al helemaal niks van. Om terug te komen op de muziek, Ada speelt nog steeds vaak op haar accordeon. En zij kan zomaar spontaan beginnen zonder dat je daarom vraagt. Het vreemde is dat veel melodieën er nog goed uitrollen. Je hoort wel dat er soms iets fout gaat maar ik zou het haar niet nadoen. Hoe wonderlijk werkt het brein dan? Waarom onthoudt een mens in deze toestand dan nog wel dat je accordeon speelt en zo goed ook nog? Ada weet soms ook nog dat ze een vorm van dementie heeft. We zullen haar blijven bezoeken. Dat hoort nou eenmaal ook bij het leven. Luisteren op Facebook naar Ada kan door hier te klikken verslag Monica Penders, foto's Jirka Penders Op 21 september, Wereld Alzheimerdag 2023, organiseerden Dorien Mijksenaar, Piet Scholte en de makers van de website Vergeten maar niet vergeten, Monica en Jirka Penders, een infomiddag in de bibliotheek in Amstelveen, over Alzheimer en alle andere vormen van dementie. Dorien Mijksenaar (o.a. actrice, politica bij Groen Links, coördinator bij een Amstelveense buurtkamer) was er als ervaringsdeskundige. Piet Scholte is voormalig verpleegkundige maar nog steeds actief op velerlei gebied. Veel deskundigen bij elkaar Naast een expositie van schilderijen van Ada Bruijn die al vele jaren schildert - en nu nog steeds terwijl zij in het Zonnehuis zit - waren er ook vele deskundigen aanwezig die over hun werk vertelden. Bijvoorbeeld Charlotte Brand, die niet alleen een begenadigd fotografe is maar ook coördinator van het Odensehuis aan de Bourgondischelaan in Amstelveen. Naar Deens voorbeeld De naam Odensehuis komt van het Deense plaatsje Odense, waar voor het eerst zo’n huis geopend werd. Een Odensehuis is een huis waar je terecht kunt voor opvang en informatie bij ( beginnende ) dementie. Wij zijn er een paar keer op bezoek geweest en wij kunnen iedereen die met deze problemen te maken heeft, aanraden er langs te gaan. De sfeer is er prima. Een meneer die door zijn vrouw werd opgehaald verzuchtte: “de tijd is omgevlogen”. Mooi toch. Wegwijs thuis Piet Scholte haalde herinneringen op aan gebeurtenissen tijdens zijn werk. Soms ontroerend, soms vol humor. Hij had Manja Bunschoten, casemanager, meegebracht. Een casemanager is een enorm belangrijk iemand voor mensen met beginnende dementie. Zij kan van alles voor je regelen en je wijzen op allerlei mogelijkheden die er zijn om het leven in die periode wat plezieriger te maken. Francoise de Goeijen kwam met een nieuwe oplossing voor communicatie tussen de mens met dementie en zijn of haar naaste omgeving. Het heet Femly en is een vorm van beeldbellen. U kunt er alles over lezen als u naar de website van Femly gaat. Naast de aanwezigheid van het raadslid van 50PLUS, Emiel Sjaardema, kwam ook wethouder Gezondheidszorg van Amstelveen Marijn van Ballegooijen ons met een bezoek en een speech verblijden. Jongste gast op ons mini symposium over dementie was ongetwijfeld Babette van der Veen. Zij runt haar eigen bedrijf ‘Gouderdom’. Dat is een platform voor ouderen die juist niet achter de geraniums willen zitten maar willen verbinden. Babette helpt hen daarbij. Maar sinds kort is zij ook activiteitencoach voor thuiswonende mensen met dementie. Dit werkgebied valt onder Participe/Amstelland. Een voorbeeld? Een week eerder kwamen wij Babette op de markt tegen met een oudere heer met dementie. Dat was zijn grote wens: weer eens een keer zijn eigen Amstelveense markt bezoeken. En samen met Babette kon dat. Hij straalde. Een mooie middag! Dankzij de techniek van Paul Stolwijk en de gastvrije ontvangst van Anton Fernee, coördinator activiteiten van de bibliotheek Amstelland, hebben wij met elkaar en samen met zo’n zestig personen, er een informatieve, maar vooral ook een bijzondere en warme middag van kunnen maken. We mogen trouwens niet vergeten onze sponsors - Joan Vaes van Iktikhet en Rene Goudswaard van 020Drukwerk, het Odensehuis en medisch centrum Zonnestein - te bedanken voor hun steun voor deze dag! Solidariteit bestaat nog steeds. |
monica's en jirka's blogsWat voor impact heeft dementie? En hoe kunnen we anderen helpen? Archieven
Januari 2024
titels
Alles
|