gastblog van Lonneke Vandaag bij mijn moeder geweest in het verpleeghuis. Wij hadden ons hele leven best een lastige relatie, ondanks dat we heel veel van elkaar hielden/houden, waar ik een aantal therapie-sessies voor gevolgd heb.
Maar de laatste tijd wordt onze relatie steeds beter, ik had het er vandaag over met een vriendin. Ik kwam de afdeling op en zag haar lopen, riep haar en toen ze omkeek en mij zag ging haar hele gezicht stralen, ze was zo blij. Mijn hart maakte een sprongetje, zo gelukkig werd ik van haar blijdschap. We zijn samen naar haar kamer gegaan, waar ik haar nagels heb verzorgd en de lange haren uit haar gezicht heb verwijderd. Terwijl ik daarmee bezig was streelde ze steeds heel zachtjes over mijn arm. Wat mij zo verbaast is dat ze niet meer weet waar ze woonde met mijn vader, maar dat ze wel precies weet wie er wel en niet geweest zijn de afgelopen weken, maar ook dat ze weet hoe lang iemand niet geweest is. Het is en blijft een moeilijke ziekte, maar dit soort kleine momenten maakt het voor mij wat draaglijker, en eigenlijk maakt het me heel gelukkig...
0 Opmerkingen
gastblog van Diana Julio, wijkcoach Lang geleden liep ik stage bij een psychogeriatrisch verpleeghuis met twee verdiepingen.
Op de onderste verdieping woonde Dorothea. Een klein parmantig dametje met een grijze strakke knot in het haar. Ze zat daar altijd aan dezelfde tafel in de huiskamer. Iedere dag kwam ik langs en iedere dag vond het volgende plaats: Ik zei goedemorgen en complimenteerde haar met haar mooie jurk of blouse. Mevrouw begon dan te glimlachen en dan vroeg ze: “Weet u hoe ik heet?” Dan zei ik nee. “Ik heb een heel mooie naam”. O ja? zei ik dan. “Ik heet Do-ro-the-a”. “Zooooooo, dat is inderdaad een heel mooie naam, heel bijzonder die heb ik nog nooit gehoord”, reageerde ik dan. En dan begon ze te stralen. Heel mooi vond ik dat. Dan rondde ik het gesprek af en ging ik weer verder met mijn werk. Dit ging weken zo door tot ik haar op een dag verdrietig aan de tafel zag zitten. Ze was heel onrustig en er rolde een traan over haar wang. Ik had dit nog niet eerder gezien van haar dus ik ging naar haar toe. “Dorothea wat is er aan de hand?” Ze keek een beetje op om direct weer naar beneden te kijken. “Weet u ik voel mij steeds zo raar in mijn hoofd”. Ik schrok een beetje, zou ze beseffen dat ze aan het dementeren was? Wat erg lijkt me dat... dat je daar zit en het ineens beseft. En ineens rolden er ook tranen over mijn wang. “Ja Dorothea, dat lijkt me heel naar als je je zo voelt“ zei ik en ging naast haar zitten en hield mijn hand op haar onderarm. Ik weet niet hoe lang ik daar gezeten heb, misschien uiteindelijk maar vijf minuten, maar in die vijf minuten was ik heel verdrietig door deze plek waar mensen werden opgesloten, het lot van deze mensen, en verdrietig omdat ik voor mijn gevoel Dorothea niet veel kon bieden. Maar net voor ik wegging was Dorothea gestopt met huilen, en misschien iets minder parmantig en minder vrolijk dan anders vroeg ze ineens “Weet u hoe ik heet?” |
|