Gastblog van Joan
To – mijn mooie, lieve tante - was een ‘dame’, die er na het verlies van haar man er geen zin meer in had. Hij had altijd álles voor haar geregeld, ruim 60 jaar lang. En ineens werd alles wel geregeld, maar nu door veel anderen. Nadat een buurvrouw van To mij belde en vertelde dat zij al een tijdje merkte dat dingen niet helemaal goed gingen, ging ik langs. To (90) verkeerde in de gelukkige omstandigheid dat zij fantastische buren had die allemaal hun ding voor haar deden. Totdat het voor hen te zwaar werd en er méér nodig was. Verstrooid of meer? Zij vergat medicijnen in te nemen, stond ’s avonds laat bij haar oud-werkster voor de deur ‘om eens te kijken hoe het met haar was’, en reed haar auto in een ondiepe greppel. Dat die total-loss was weigerde ze tot het laatst te geloven. Zo vaak ik kon ging ik naar haar toe want er moest steeds meer geregeld worden, ook omdat zij nogal eens viel. Contact met de huisarts intensiveerde (die zij met haar charme inpalmde dat er niets aan de hand was), er kwam een alarmknop voor om haar nek (die ze eerst niet wilde dragen want: flauwekul), Apetito kwam wekelijks eten brengen en er werd thuiszorg geregeld. Een leven in andere handen leggen Het niet volledig in controle kunnen zijn, het gevoel ‘gecontroleerd’ te worden was voor haar een gruwel. Er was toch helemaal níets met haar aan de hand! Flauwekul allemaal; waar maakten wij ons druk om. ‘Als je me maar belooft dat ik niet naar een verzorgingshuis ga. Ik wil thuis sterven!’ Het – heel voorzichtig – uitleggen waarom dit allemaal gedaan werd vond ik moeilijk. To was een sterke vrouw met een eigen wil. Zaken vaak moeten herhalen vroeg geduld. Uit onbegrip gaf ze me soms een snauw. Eén keer liep ik met tranen in mijn ogen weg. Ik wist het niet meer; voelde me zo machteloos. Toch kon ik me haar ‘verzet’ zo voorstellen… (het verlies van eigen regie is iets waar ik best wel eens bang voor ben wanneer ík dingen vergeet). Steun Wat moet je doen? Hoe ga je om met een dierbare die niet weet dat er iets is met het geheugen? Jij bent niet thuis in die materie en wilt alleen het beste voor je dierbare. Mij werd een dementieconsulente aangeraden. Die kwam langs en sprak met ons beiden. Ook daardoor voelde ik me gesteund, net als door die geweldige buren. Een fijn netwerk Zonder die buren was het heel anders gelopen. Dat kleine maar o zo waardevolle netwerk in die kleine, vriendelijke buurt was goud. Aandacht is van groot belang: van goede buren, vrienden en familie. Elkaar informeren, praten met elkaar en met hulpverleners. Er zíjn, voor de dementerende én voor elkaar.
0 Opmerkingen
|
|