Gastblog Lonneke Bikker Mijn naam is Lonneke, dochter van beide ouders die dement zijn. Ieder een andere diagnose, mijn moeder heeft vasculaire dementie, mijn vader Lewy Body.
Tot voor kort woonden ze beiden nog op zichzelf, met hulp van de thuiszorg en mantelzorgers. Mijn broer en ik hebben echt alles op alles gezet om ze zo lang mogelijk thuis te laten wonen, dat was hun grootste wens, maar drie weken geleden is mijn moeder toch opgenomen in een verpleeghuis. Mijn vader staat op de wachtlijst. Samen thuis ging niet meer Er gebeurden allemaal onverantwoorde dingen, geld uitlenen aan een buurvrouw, rekeningen wegleggen zonder dat wij het wisten, maar vooral veel ruzie tussen beiden, omdat ze elkaar totaal niet meer begrepen. Ze namen het elkaar kwalijk dat ze beiden fouten maakten, dingen vergaten of niet meer wisten. En om alles in goede banen te laten leiden was alle zorg die ze thuis kregen niet meer afdoende. Schuldgevoel Ondanks dat ik wist dat we geen andere keuze meer hadden voelde ik alsof ik mijn ouders een dolk in de rug stak, voelde ik me enorm schuldig en emotioneel. Maar vooral nadat mijn moeder verhuisd was merkte ik hoeveel energie het me gekost heeft al die tropenjaren. Ik was en ben nog steeds zo verschrikkelijk moe. Rust en zelfzorg Maar er komt wel weer ruimte om andere dingen te doen, ik hoef niet meer constant in de alert-stand te staan, ik kan weer wat meer ontspannen. Voor beiden wordt nu goed gezorgd, en zij komen ook tot rust zonder het geruzie tussen hen. Mijn vader verzorgt zich weer veel beter, daar heeft hij nu wat meer tijd en energie voor. Als ik nu bij hem binnen kom dan ruikt het hele huis naar Van Gils, is hij geschoren, netjes gekleed en het huis blijft veel schoner. En ik? Ik ben nu volop voor mezelf goed aan het zorgen, maak sieraden, ga iedere dag fietsen, en 8 september ga ik een week naar Terschelling, zonder stress en schuldgevoel...
0 Opmerkingen
|
|