Gastblog Dorien Mijksenaar Bij het horen van het woord dementie dacht ik altijd: dat is zoiets verschrikkelijks, duivels, onbegrijpelijks, ingewikkelds, niet in verdiepen, laat maar zitten, komt tijd, komt raad. Maar als de tijd komt, heb je de raad gemist.
Niet voorbereid stap je in een onbekende wereld. Je ziet iemand wegglijden, steeds verder, onbereikbaar. Dan komt de ontmoeting met de duivel dichterbij: mijn eigen echtgenoot. Hij wordt steeds stiller, wil niet meer naar buiten, zit uren op zijn kamer te lezen. Ik ben niet begripvol, kribbig en dan boos als ik ontdek dat hij een schuld heeft opgebouwd bij de belastingen, omdat hij niets heeft ingeleverd sinds 2 jaar. Waarom? Weken later komt het eruit: ik snap het niet meer. Ik ontrafel zijn leven en kom tot de conclusie: hij is/wordt dement. Ik besluit het geen naam te geven, geen onderzoek buitenshuis te doen. Hij mag wereldvreemd zijn, sigaretten roken, 10 Nespresso’s per dag drinken, biertjes voor het slapen gaan. Geen familiebezoek. Maar het wordt steeds moeilijker, geen tandenpoetsen, liefst elke dag hetzelfde eten, slapen dag en nacht, doen alsof hij leest, maar wekenlang dezelfde pagina voor zich heeft, plassen naast de pot, vallen uit bed. Ik roep en krijg hulp van de wijkverpleging: oudere vrouwen die zich niets van zijn boze buien aantrekken, hem wassen en belonen met sigaretten na het eten. Zijn liefste broertje (...) sterft. Ik dwing hem om mee te gaan naar de crematie en neem iemand mee om op hem te letten. Hij doet zijn best, leeft op in zijn verhalen, de familieleden merken er niet veel van. De Thuiszorgdames vragen: Hoe gaat het met u? Zij zien dat het niet lang meer gaat bij mij. Doordat hij niet meer eet en drinkt komt het eind in zicht en hoeft hij niet naar een omgeving waar hij niemand kent, niets mag zoals hij het wil. Opnieuw komt de duivel dichterbij. Vriend Wim, de echtgenoot van Monica. Zo’n lieve, integere man, altijd luisterend naar anderen, die weinig plek vroeg voor hemzelf. Hij wordt onbereikbaar; iedere keer als ik hem zie een beetje verder weg. Monica en zoon Jirka begeleiden hem waar mogelijk en zo lang mogelijk. Ik voel verdriet en opstandigheid. Herkenning, en ontmaskering Inmiddels herken ik de duivel sneller: hij dringt zich overal op. Hem niet herkennen is gevaarlijk, zijn macht verzwakken? Hoe? Op 21 september 2023 aanstaande gaan we een poging doen in de bieb Amstelveen. Doe mee aan zijn ontmaskering.
0 Opmerkingen
|
|