Gastblog Joan Vaes In het kader van het door de gemeente Amstelveen opgezette ‘Actieplan Dementie 2024-2026: de mens zien’ werd op 2 februari jl. de film ‘Human Forever’ vertoond. De film, gemaakt door Jonathan de Jong en Teun Toebes, laat zien hoe in verschillende landen wordt omgegaan met dementiepatiënten. Teun (24), een gezonde verpleegkundige, woont samen met dementiepatiënten in een verzorgingshuis. Vol aandacht gaat hij met de patiënten om. Hij praat met hen, er wordt gelachen, gehuild en omarmd. Het beleid in het gros van de Nederlandse verzorgingslocaties is er vaak een van gesloten deuren. Het heeft iets van ‘mensen wegstoppen’ en Teun is ervan overtuigd dat dit anders kan. Hij vraagt zich af hoe het mogelijk is dat mensen wonen op een plek waar níemand wíl wonen. In Moldavië – het armste land van Europa – bezoekt Teun een locatie die hem in eerste instantie doet schrikken. Meerdere personen – ook patiënten met andere psychische problemen– op één kamer. Op een groot aantal patiënten slechts twee verzorgenden. Toch blijkt het uiteindelijk goed: de bewoners zijn tevreden. Men zorgt voor en vertrouwt op elkaar. In Zuid-Korea pakt men het weer heel anders aan. ‘Meten is weten’ zouden wij zeggen, maar dat is wat er daar min of meer gedaan wordt. In een zo vroeg mogelijk stadium wordt er ‘gemeten’ – vrijwillig! - of iemand aanleg heeft om dementie te krijgen. Is dat het geval dan krijgt men een leefstijlaanpassing aangereikt (de Finse FINGER-methode) om de ontwikkeling van dementie te beperken. Dat dat lukt bewijst het 40% terugdringen van dementie. Via Deense woonlocaties met aandacht voor het zelfstandig naar buiten kunnen, wonen in een natuurlijke omgeving (huisdieren toegestaan en amper medicijngebruik) tot Zuid-Afrika waar Pauline bij haar vader is gaan wonen en door haar broers en zussen in alles wordt ondersteund. Dat het in Zuid-Afrika ook anders kan vertelt een vrouw die haar dementerende moeder in huis heeft genomen, omdat zij anders als ‘heks’ door anderen in brand zou worden gestoken. In Zwitserland zijn vrijheid en eigen regie steeds belangrijker; in Amerika geven oudere dementiepatiënten les aan jonge kinderen en voelen zich nuttig. In België worden steeds fijnere omgevingen gebouwd – zeker qua architectuur - die bijdragen aan het dagelijks geluk van de bewoners. De film toont talloze voorbeelden van woonomgevingen waar een aantal zaken de dagelijkse norm is: respect, liefde en aandacht. Want ook al heeft een persoon dementie, het is en blijft een mens. Met gevoel. Teun is op een waardevolle missie en doet er alles aan om inzichten te verbreden en te veranderen, zodat wij ooit, hier in Nederland, onze houding tegenover en omgang met dementiepatiënten zo bijstellen dat maar één ding telt: een goede kwaliteit van leven. Zullen wij Nederlanders dit ooit voor elkaar gaan krijgen?
Laten wij die prachtige woonomgeving in Brabant voor ogen houden, waar geen gesloten deuren zijn, waar wordt gewerkt in een tuin en geen kalmerende middelen worden gebruikt. Deze film ‘moet’ je gewoon zien. Hij ráákt. En aangezien dementie momenteel 1 op de 5 mensen raakt en dat aantal alleen maar groeit…
0 Opmerkingen
Je opmerking wordt geplaatst nadat deze is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
|